Lydia Schouten (*1948) geeft vanaf eind jaren 1970 onverzettelijk haar positie als vrouw en als vrouwelijke kunstenaar vorm. In haar vroege performances zet Schouten haar eigen lichaam in, terwijl haar videowerken zich richten op uiteenlopende personages in vaak vervreemdende werelden. De invloed van de media is een terugkerend motief.

Astrit Ismaili (*1991) onderzoekt met lichaamsuitbreidingen, draagbare instrumenten, alter ego’s en songwriting het ‘transformatieve potentieel van lichaam en ruimte’ en welke nieuwe en onconventionele vormen van belichaming en representatie mogelijk zijn. Vroege videowerken laten een andere kant zien van de kunstenaar die bekend staat om emotioneel beladen performances.

Thema’s als schoonheid, lust en zelfbeeld, maar ook het verlangen naar contact, zijn belangrijk voor beide kunstenaars. Met onbegrensde verbeelding creëren Ismaili en Schouten uitgesproken beelden en reageren zij op opgelegde sociale en structurele grenzen. Tijdens deze Prelude avond voeren de kunstenaars samen een performance op.

Amina Szecsödy (*1995) is geïnteresseerd in historische opvattingen over het vrouwelijke lichaam en stem als verstoorders van macht. Ze combineert elementen uit de media, cinema en mythologie en vervlecht stemmen, beelden en verhalen uit verleden en toekomst in het directe heden. Haar performance Mean Time onderzoekt de relatie tussen heden en toekomst via de figuur van een vrouwelijke orakel en reflecteert op de rol van taal en de werking van woorden.

Tot slot komt het werk van Hugo Roelandt (*1950 – †2015) naar voren in fotografische beelden. Roelandt streefde ernaar traditionele opvattingen over kunst te deconstrueren. In de jaren 1980 introduceerde hij ‘post-performance’ als een systeemgerichte benadering van het medium, los van het lichaam van de kunstenaar. Performers werden vervangen door machines en de nadruk kwam te liggen op de rol van het publiek in de kunstervaring. Kunst niet als solitaire, maar als gedeelde, participatieve ervaring.

Roelandts werkwijze sluit hiermee aan bij die van Prelude: experimenteren met formats, tegen conventies in en met de nadruk op de collectieve ervaring. Via thema’s als zeggenschap en autonomie en door het samenspel van kunstenaars en publiek, nodigt dit Prelude programma wederom uit tot ervaren en verbinden. Wees welkom.

* ‘An audience must be won over, one by one’ is de titel van een schilderij van kunstenaar Sands Murray-Wassink, die deel uitmaakte van het openingsprogramma van Prelude

The programme begins with a short video by Agnieszka Polska, approaching language as fundamentally shaping and defining both our communication and our imagination. In Watery Rhymes (2014), language is driven by the same forces and rules as physics, representing the universe as a space that exists only insofar as it can be described in words.

In Love Song (2024), Pedro Barateiro draws on his teenage memories, his parents’ love letters during Portuguese fascism and reflections on politics, technology, and identity. The film also recalls the love song that played on the radio one night in 1974, starting the Carnation Revolution – a shift from authoritarianism towards democracy. Between a painting made at the height of German Romanticism, a time of industrialisation, and the artificial Love Lake in a Dubai desert, the film prompts the question: how deeply is neoliberalism embedded in our imagination? And how is the word “love” used, misused, and appropriated?

In this presentation, Love Song is accompanied live by artist Lou Vives on drums and musician Frederik Daelemans on cello. Lou also presents a drum-poem in response to the programme. 50 ways for Vultures (2025) is a new iteration of the artist’s ongoing series, combining live drums, spoken text, and fragmented storytelling. The title nods to Paul Simon’s 1975 hit 50 Ways to Leave Your Lover and João Onofre’s 2002 video featuring a vulture set loose in the artist’s studio. Lou’s performance drifts through post-revolutionary Portugal, Amsterdam street corners, and inner psychic landscapes, combining ghosts from the past, a “he” that is many, and a rhythm between rehearsal and performance.

The evening closes with Agnieszka Polska’s The Book of Flowers (2023), which takes the flower – one of nature’s most seductive forms – as subject to reflect on the rise of techno-capitalism. The film imagines a fictional history of human-flower relations, moving from harmony to dominance. The visuals were made in collaboration with generative AI, shaped by the artist’s text prompts and some of the earliest surviving 16mm time-lapse footage of blooming flowers. Framed in the calm authority of documentary narration, the story slowly settles into our own frame of reference. The video ends with the question: ‘what if, at some point, human technology is able to tell our story better than we can?’

About the artists:
Pedro Barateiro (b. 1979, Almada) is an artist based in Lisbon. He works with sculpture, film, performance, writing and drawing. Barateiro explores how what happens around us is influenced by fictional narratives, and how these narratives shape our perception and can be used as a strategy for social and personal reflection. His work has been shown among others at P///AKT in Amsterdam; NW, Open Huis voor Hedendaagse Kunst en Film in Aalst; M HKA in Antwerp; Kunsthalle Lissabon and Galeria Filomena Soares in Lisbon; Batalha Centro de Cinema in Porto; Kunsthalle Basel; and the biennials of Berlin, Havana, São Paulo, Sharjah and Sydney.

Agnieszka Polska (b. 1985, Lublin) is a video artist based in Berlin. Polska translates the ethical and social challenges of our time into immersive, meditative films and installations, using cinematic narratives and affective technologies to address the ongoing negotiation between humans and technology. Polska’s films make us reflect on language, history and science and activate a critical awareness of our social and individual responsibility in a ‘post-truth world’. Her work has been shown at the New Museum and MoMA in New York; Centre Pompidou and Palais de Tokyo in Paris; Tate Modern in London; Hamburger Bahnhof in Berlin; and M HKA in Antwerp. She also participated in the biennials of Gwangju, Istanbul, Shanghai, Sydney and Venice. In 2018, Polska received the German Preis der Nationalgalerie. Polska was a resident at Rijksakademie in 2014-2015.

Lou Vives (b. 1999, Lisbon) is an Amsterdam-based artist with a performance practice in which repetition functions as a form of translation. These performances use the codes of music to reflect on transience and resilience as tools to move through contemporary life. Vives’ work is an attempt at remembering – a process the artist describes as ’recognising that my life was lived by many people.’ Vives’ work has been shown at Kunsthalle Lissabon and Galeria Zé dos Bois in Lisbon; La Casa Encendida and Matadero in Madrid; Woonhuis de Ateliers and Perdu (Voice as Landscape) in Amsterdam. Vives publishes in the Netherlands-based art criticism platform Tangents.

Frederik Daelemans (b. 2001, Duffel) is a musician-producer based in Brussels, trained as a classical cellist. He is known for his dynamic contributions both live and in the studio with acclaimed artists such as Tamino, Beirut and Meskerem Mees. In addition, Daelemans is also on stage with his own musical project, the experimental band Cesar Quinn. He is now embarking on a new solo venture, mixing his vocals with the atmospheric sounds of his cello, enhanced by effects pedals. Daelemans has also collaborated with several artists as a record producer and songwriter.

Billy Morgan werd geboren in Londen in 1994, toen Sands Murray-Wassink studeerde aan het Pratt Institute in Brooklyn bij kunstenaar Carolee Schneemann. Beide kunstenaars vonden uiteindelijk hun weg naar Amsterdam om hun kunstopleiding voort te zetten. Sands z’n vroegere docent, Carolee, werd zijn rolmodel, samenwerkingspartner en vriendin, terwijl Sands zelf een belangrijke stem werd binnen de Amsterdamse artistieke gemeenschap. De laatste jaren is zijn nadruk op de invloeden, vriendschappen en andere relaties die bepalend zijn voor zijn werk – en het gebruik van lichaam, gedachten, gevoelens, emoties en gedrag als zijn materialen – internationaal een inspiratiebron voor een jonge generatie kunstenaars en curatoren. “Informatie delen alsof het een penseelstreek is, wat het ook is,” schrijft hij. In de geest van een dergelijke intergenerationele uitwisseling brengt Titus Nouwens het werk van Sands en Billy samen in een soort ‘extended blind date’.

Taal verbindt hun twee oeuvres. Taal en belichaming. “Taal is op de een of andere manier de basis van kunst, ongeacht hoe het gesproken, geschreven, opgenomen of gebruikt wordt. Het is een vorm van communicatie die het visuele overstijgt, het komt van het lichaam, heeft ermee te maken, en het succes van kunstenaars is vooral te danken aan de manier waarop ze over hun werk praten en het vormgeven met taal”, schrijft Sands aan Billy. “Waar ik van hou in de wereld is de associatieve aard ervan – dat dingen en gevoelens me herinneren aan andere dingen en gevoelens, dat deze kunnen worden gevangen in woorden” schrijft Billy aan Sands. Het associatieve en analytische denken van de kunstenaars uit zich in precieze maar ongecompliceerde taal, vol humor en gevoel. Sands door middel van tekst-schilderijen die gekenmerkt worden door eerlijkheid. Billy door teksten die hen activeert met stem en beweging; teksten die spelen met fictionaliteit en die de verbeelding van het publiek activeren.

Tijdens de avond in Perdu belichamen Sands en Billy elkaars taal en laten ze elkaar zien “hoe het moet”. Het evenement brengt materialen en teksten samen die de afgelopen maanden door de kunstenaars zijn geproduceerd en verzameld via een e-mailcorrespondentie. Zo zijn er fragmenten te zien van werken van oudere generaties vrouwelijke kunstenaars uit de VS en Polen – Adrian Piper, Carolee Schneemann, Hannah Wilke en Małga Kubiak – die voor respectievelijk Sands en Billy van fundamenteel belang zijn geweest.

Met behulp van videoprojecties, muziek, tekstvoordrachten en interactie leggen Sands en Billy een ontluikende relatie bloot en bouwen ze bruggen vanuit het idee dat educatie mogelijk is in alle richtingen en in alle stadia van het leven. In dit zeer experimentele avondevenement hopen Sands en Billy iets te presenteren dat transformerend is voor zowel henzelf als het publiek dat het werk voltooit.

Over de kunstenaars:
Sands Murray-Wassink is geboren op 17 maart 1974 in Topeka, Kansas, VS en woont en werkt sinds 1994 in Amsterdam. Hij is schilder, body artist, schrijver en parfumverzamelaar en is schatplichtig aan verschillende vormen en samenstellingen van intersectionele feministische en queer kunst. Hij is bipolair en zijn carrière is gekenmerkt door uitsluiting. Invloeden zoals Carolee Schneemann, Hannah Wilke en Adrian Piper dienen als basiscoördinaten voor zijn praktijk. Ervaringen uit het leven staan voorop, want “het persoonlijke is politiek” en dat is urgent voor iedereen in onze wereld. Recente solopresentaties werden gerealiseerd bij Auto Italia, Londen; Le Confort Moderne, Poitiers; diez gallery en If I Can’t Dance, Amsterdam. Alle relevante informatie over zijn werk en werkwijze is te vinden op het internet.

Billy Morgan werd geboren op 23 februari 1994 en groeide op in Londen, Groot-Brittannië. Hun overstap naar het maken van kunst vond plaats tijdens de twee jaar dat hen in Warschau woonde, van 2018 tot 2020. Dit was een vormende periode van verandering, leren, verzet en relaties. Vanaf hun eerste ervaringen met het schrijven van poëzie, en beïnvloed door hun vriendschappen en samenwerkingen, heeft Billy een praktijk opgebouwd die gestructureerd is rond taal en belichaming. Terugkomend zijn verhalen van een gespletenheid die inherent is aan hun levenservaring, met een lichte minachting voor medium-specifieke conventies. Recente solopresentaties werden gerealiseerd bij ICA, Londen; ROZENSTRAAT, Amsterdam; marytwo, Luzern en Les Urbaines, Lausanne.